Allereerste begin
Al sinds het allereerste begin van onze relatie zijn mijn man en ik samen aan het wandelen.
Ons eerste weekend weg was de etappe Vorden - Zelhem van het Pieterpad. Zestien kilometer, en ik was gesloopt.
En verkocht. Heerlijk de hele dag buiten, je gedachten kunnen laten gaan. In 1 rugzak zit alles wat je nodig hebt. Zeker op een koude dag, lekker rozig aankomen en spieren voelen waarvan je het bestaan niet had vermoedt.

Franse Alpen
Het Pieterpad werd voltooid en daarna vervolgd naar Nice. Een zeker nog 20 jarenplan, zijn we inmiddels in de Franse Alpen aanbeland, en wandelen de kinderen mee.

Nu ben ik in de veronderstelling dat we na 18 jaar huwelijk nog erg fijn samen kunnen leven, mede door alle wandelervaring.

Pijn
Want wandelen is absoluut niet alleen maar leuk! Na de eerste 10 kilometer steken de eerste pijntjes de kop op. Zo af en toe loop je verkeerd, en zal je toch samen verder moeten.
Het kan zomaar de hele dag regenen.
Of je lief heeft in de voorbereiding een bladzijde overgeslagen waardoor de route opeens 10 kilometer langer wordt naar het enige hotel in de verre omtrek. En niet te vergeten altijd die ene vervelende klim net voor het einde als je er helemaal klaar mee bent, en alleen nog maar wil douchen.

Kortom de perfecte cursus omgaan met tegenslagen. Doorzetten en niet zomaar opgeven blijft het motto.

Relatietherapie
Behalve als relatietherapie is wandelen de ideale manier om aan je conditie en gezondheid te werken. Je spieren komen wel lekker in beweging maar weinig kans op overbelasting zoals bij hardlopen. In ons zittende bestaan snakt ons lichaam naar beweging.

Tempo
Wandelen gaat niet sneller dan het gaat. Dat betekent dat je je zal moeten overgeven aan je eigen tempo. En dat tempo ligt over het algemeen een stuk lager dan het dagelijkse tempo waarmee wij door het leven gaan.

Nu woon ik natuurlijk wel in een grote stad, en het is het wellicht anders in andere delen van het land, maar wat mij het meest opvalt tijdens het wandelen is hoe iedereen vooral zo 's ochtends vroeg loopt te rennen. Letterlijk naar de tram of bus. Of figuurlijk racend op de fiets en over gefrustreerde automobilisten verder maar te zwijgen.
De meest gehoorde opmerking van ouders tegen hun kinderen; "schiet nou eens op."

Wat hebben we toch een haast met zijn allen. Krijgen we nou stress van het haasten, of haasten we ons vanwege stress?

Aan de slag
Ga vandaag eens een frisse neus halen en maak een wandeling. Nee het hoeft allemaal niet gelijk heel ver, moeilijk en zwaar. Een half uurtje iedere dag of twintig minuten, tien voor mijn part om te beginnen.

Kijk waar jij in je leven wandelen kan toevoegen.
Ik hoor graag van je of je verandering merkt. In je dag, in je lijf, in je leven.

​Tijdens je baring en je postpartum periode; be a queen.

Misschien nog wel het lastigste om in de praktijk te brengen want wat zullen de mensen wel niet van je denken. Zo ben jij toch helemaal niet. 

Veeleisend, aansteller, verwend, onvolwassen, niet netjes, onbeleefd, hysterisch, egoistisch.... waarmee kan jij het rijtje aanvullen?

Toch mag het in deze periode even helemaal om jou draaien. 

En wacht je nog op toestemming? Bij deze krijg je die van mij.

Je mag uitspreken waar jij behoefte aan hebt
Je mag huilen.
Je mag gillen.
Je mag eisen
Je mag rusten
Je mag je bewegen zoals jij dat wil
Je mag je laten verzorgen
Je mag je laten vertroetelen
Je mag jezelf op de eerste plek zetten
Je mag eten wat je lekker vindt
Je mag onbeleefd zijn
Je mag om hulp vragen
Je mag dat doen waarvan je nooit had gedacht dat je dat ooit zou doen of het juist lekker laten

Alles mag niets moet

#hetvierdetrimester #beaqueen #zwangerschap #geboorte #bevalling #newbornmothers #pasgeborenmoeder #postpartum #tensiapostpartum

Laatst werd ik wakker omdat het zo donker was. Er bleek geen stroom te zijn. Niet in huis, niet in de straat, en naar later bleek; zelfs niet in de hele stad.
​Ik gooide mijn plannen om, ik zou namelijk twee uur lang gaan wandelen naar mijn werk maar dat leek me zo in het donker niet zo'n goed idee, en besloot in bed even af te wachten wat er zou gaan gebeuren,

Nee dan mijn man. Die wordt wakker constateert dat er geen stroom is. Duikt ergens een lamp die op batterijen werkt op, en gaat gewoon beginnen aan zijn ochtendritueel.

Dat is even in een notendop het verschil tussen mij en mijn man in het oplossen van problemen. Ik wacht af, hij gaat handelen.

Voor beide manieren valt wat te zeggen. Het wordt alleen lastig als je wordt gevraagd uit je comfortzone te gaan. Vaak zitten we daar zo vast in dat er geen andere manier mogelijk lijkt. Dat is waar stress begint. Wanneer je vast zit in de voor jou tot dan toe goed werkenden gewoontes en overtuigingen en niet anders kan.
​
Voor mij is het heel lastig om eens niet af te wachten en gelijk tot actie over te gaan, net zo lastig als het voor mijn man is om niet te handelen maar eens even af te wachten. En zeker als er wat stress bij komt dan schieten we helemaal terug in onze routines en overleefstand.

Balans is voor mij dat je alle kleuren van het palet kunt gebruiken.

Want dat is het wat het leven van je vraagt. Evolutie gaat niet over het overleven door de sterkste te zijn, zoals de evolutietheorie van Darwin vaak word uitgelegd, maar over degene die zich het beste weet aan te passen, flexibel kan zijn dus in je gedrag die een situatie van je vraagt.

Hoe flexibel of vast zit jij in je gewoontes en routine?
Probeer de volgende keer eens precies het tegenovergestelde te doen dan dat je "gewoon" bent. Misschien word je wel verrast door het resultaat.

Al een aantal jaren hebben wij een compromis met de kinderen over de invulling van onze zomervakantie.
Wij kiezen voor een paar dagen wandelen, en daarna mogen zij beslissen waar we de andere twee weken naar toe gaan.

Afgelopen zomervakantie stond er voor het eerst een nachtje wild kamperen op het programma. Eerst een stevige klim en dan de tent opzetten boven op de berg.

Best een beetje spannend want je moet wel op elkaar kunnen bouwen daar boven in het niets.

De oudste is meestal al niet bijster enthousiast over onze sportieve uitstapjes en dit jaar had hij echt de kont tegen de krib gegooid. Maar wij staken lang het hoofd in het zand onder het mom van dat komt wel goed.

Helaas, het bleek dat we toch meer hadden moeten investeren in de communicatie.
Alle neuzen dezelfde kant op krijgen, dat komt niet vanzelf goed. We hadden vooraf de verwachtingen beter moeten uitspreken en het commitment van ieder gezinslid checken lang voordat we op reis gingen.

Puntje bij paaltje was de rugzak van de oudste compleet inefficiënt ingepakt. Gingen we pas rond 11;00 uur echt op pad. Veel te laat en te warm in juli.
Uiteindelijk bleek manlief ook niet fit genoeg en hebben we de tocht verder afgeblazen.

Zoals wij ervan uit gingen dat het gaandeweg wel goed zou komen, zo gaan veel aanstaande ouders ook beginnen aan het avontuur dat ouderschap heet.

Voor de voorbereiding op de bevalling wordt vaak nog wel een cursus gevolgd.
De periode na de bevalling lijkt echter 1 groot zwart gat.
Want je weet natuurlijk ook nog niet wat je niet weet.

De meeste aanstaande ouders denken; het komt wel goed.
Alleen blijkt vaak het romantische idee van samen een kindje krijgen de meest ultieme relatietest te zijn.

Ook hiervoor geldt; bereid je voor.

Om aanstaande ouders hierbij te helpen heb ik een vraag en antwoordspel gemaakt.
Zodat je alvast tijdens de zwangerschap met elkaar in gesprek  gaat over de verwachtingen die je van elkaar hebt.
Een begin maken in begrijpen en verbinden. De basis leggen om ook in uitdagende tijden samen verder te kunnen.

Wil je gelijk aan de slag? Dat kan!
Download hieronder jullie 10 vragen;

Nu tijd investeren om straks samen sterk te staan. Dat is voor iedereen fijn.

Vera van Os-Keijzer
www.tensia.nl
Koester de Moeder

Eerbied
Na al die jaren bezig te zijn met het lichaam heb ik een diepe eerbied gekregen voor de ingenieusheid en complexiteit van het systeem. Alles is zo prachtig op elkaar afgestemd dat je bijna niet snapt hoe het kan. Dat het werkt en vaak ook nog zo goed. 

En toch had ik me nooit beseft dat het lichaam een eigen antwoord heeft op de stress-reactie. Dat er een systeem is van rust en verbondenheid. Zit gewoon in ons allemaal ingebakken. Gratis bijgeleverd. Het enige dat je hoeft te doen om het in werking te zetten is het te koesteren, letterlijk en figuurlijk.

Oxytocine
Mag ik je voorstellen aan het hormoon Oxytocine.
Oxytocine wordt vaak in verband  gebracht met bevallen en met moeders en baby's. Helemaal correct. In de periode van de geboorte stijgt de Oxytocine tot ongekende hoogten omdat een goede hechting van levensbelang is voor de baby. Ook dat is weer goed geregeld.
In 1906 werd oxytocine ontdekt door de Britse onderzoeker Sir Henry Dale die merkte dat er in de hypofyse een stof was die de geboorte kon versnellen; oxytocine naar het Griekse "snel" en "bevalling".

Liefdeshormoon
Alleen blijkt dat niet het enige moment dat oxytocine actief is. Het is het liefdeshormoon. Niet alleen aanwezig in vrouwen maar ook bij mannen.

Balans
In het ideale geval zijn de stress-reactie en de rust en verbondenheid reactie in balans. 
In de praktijk overheerst het stress-systeem. Het systeem van afbraak en krijgt het rust-en herstelsysteem veel te weinig ruimte. Met als gevolg; uitputting en  klachten.

Oxytocine Boost
Hoe verhoog je je oxytocine-peil;
- tijd doorbrengen met mensen waar je je veilig bij voelt
- knuffelen/ huisdieren aaien
- huid op huid contact - massage - zelfmassage
- lekker eten
- warmte (met een dekentje op de bank)
- kijken naar kattenfilmpjes of baby's
- sex/ orgasme
- alles wat jou rust geeft en waar jij blij en gelukkig van wordt

Liefdevolle acties
Voor mij voelt dit als een veel prettigere richtlijn dan;  als je last hebt van stress dan moet je ontspannen. Ik heb gemerkt dat veel mensen daar veel stress van krijgen. Omdat ze moeten ontspannen wat dan niet lukt, en dat ze daar dan weer stress van krijgen.

Als je jezelf de vraag stelt; hoe kan ik mijn oxytocine-peil verhogen? Dan kan je liefdevolle acties in werking zetten die je lichaam als het ware vanzelf tot rust brengen.

Wat ga jij vandaag doen waar je blij en gelukkig  van wordt?
Ik lees het graag in de reacties

Vera van Os-Keijzer
www.tensia.nl
Koester de Moeder

"Ik dacht ik kan dit helemaal niet!"

Zomaar een zin uit een gesprek met een vriendin die ook zo'n 19 jaar geleden moeder werd.
Het blijkt dat we ons in het eerste jaar na de geboorte van ons oudste kind precies hetzelfde hebben gevoeld. Overweldigd, vermoeid, van achteren niet meer weten dat je van voren leeft, verdwaasd en af en toe verdwaald onze weg proberen te vinden in deze hele nieuwe wereld waarin we terecht waren gekomen; het moederschap.

Schaamte
Hebben wij dat toen met elkaar gedeeld? Nee daar hadden we geen tijd voor. En we schaamden ons wellicht ook wel een beetje.
Ik in ieder geval. Want jeetje ik was toch die verpleegkundige die op de verloskamers en kraamafdeling had gewerkt. Met zoveel babyervaring draai je je hand toch niet om voor een bevalling en de zorg voor je baby?

Het tegendeel bleek waar. Acht uur per dag (of avond/nacht) voor een moeder en kind zorgen bleek toch iets heel anders dan 24 uur de verantwoordelijkheid voelen en dragen voor zo'n ieniemienie wezentje waarvan ik geen idee had wat hij nou communiceerde met mij.
Ik had de grootste moeite mijn hoofd boven water te houden in alle verwachtingen die ik van mezelf had en de verwachtingen waarvan ik dacht dat de omgeving ze van mij had. 

Postpartum Doula
Deze ervaring is voor mij een grote drijfveer achter mijn werk als Postpartum Doula.
Wat ik vaak tegenkom is dat de moeders met oudere kinderen het meest enthousiast zijn als ze horen dat ik als Postpartum Doula moeders ondersteun en begeleid in het het eerste jaar na de geboorte van de baby. En dan niet zozeer met de baby als wel in het eigen groeiproces van moeder worden.

"O wat ik had ik jou graag gekend toen ik mijn kinderen kreeg" is de meest gehoorde opmerking van deze ervaren moeders. Die weten wat ze nu weten. Ook laatst nog van een 85 jarige moeder.

Natuurlijk hebben deze moeders het, net als ik, overleefd dat eerste jaar. Net zoals onze moeders en grootmoeders het hebben overleefd. Het is alleen de vraag of dat is wat je wilt; overleven? 

Een Zachte Landing
Een Zachte Landing in het Moederschap is wat ik iedere moeder gun. Dat je vanaf het begin je in liefde kan verbinden met je kindje in plaats van stress. Omdat dat fijn is voor jou als moeder en fijn is voor je baby.

Weet ook dat je in een maatschappij leeft waarin het niet gewoon is om de moeder de ruimte te geven om moeder te worden. Na de kraamzorg valt eigenlijk alle zorg voor moeders weg en komt het op jouw eigen initiatief aan. Juist op het moment dat jij het meest kwetsbaar bent en waarschijnlijk niet de energie hebt om ook nog voor jezelf op te komen.

Zelfzorgplan
Ben je nu zwanger? Gefeliciteerd!
​Nu is de beste periode om je alvast voor te bereiden op de periode na de bevalling; je Postpartum periode of ook wel Vierde Trimester.
Om jou en je partner een handje te helpen heb ik speciaal voor jullie Een Zachte Landing gemaakt, Vraag jouw Zelfzorgplan voor je Vierde Trimester nu aan;

​Steek je hand uit
Ben je pas bevallen en ben je niet lekker geland? Voel je je overweldigd, eenzaam, zit je niet lekker in je vel? Denk jij ook dat je "het" niet kan of vraag je je wanhopig af hoe andere moeders het voor elkaar krijgen?
Dan hoop ik lieve moeder dat je nu in ieder geval weet dat je niet de enige bent.
En ik hoop dat jij je hand uit gaat steken naar iemand die je vertrouwt of naar mij.
Omdat het anders kan en je niet in je eentje hoeft te blijven worstelen.

​Jij bent niet degene die faalt, je leeft in een maatschappij die faalt om jouw te ondersteunen in het moeder worden. Vergeet dat niet.

​Vera van Os-Keijzer
www.tensia.nl
Koester de Moeder

Afgelopen oud en nieuw werd het me weer eens duidelijk. Ik wil ook een poes zijn :-). Nee dat was niet het punt dit keer.

Het punt was namelijk dit; tijdens het oorverdovende vuurwerk was het voor onze poes heel helder; ik moet me nu verstoppen zo ver weg, diep en donker mogelijk. Al mijn geruststellende woorden hadden geen enkele invloed.

Nadat alles weer wat tot rust was gekomen kwam hij weer tevoorschijn en een paar uur later was hij weer in zijn normale doen, het leven ging weer verder.

Wat de poes daarin als voordeel heeft is dat hij dus niet gaat zitten denken; "Jeetje wat suf zeg dat ik daar zo bang voor was". "Lafaard, kan je niet wat stoerder zijn". "Man-up."
​Wie weet kan jij er nog een paar leuke bij bedenken.
Het zal duidelijk zijn, poes heeft geen enkel oordeel over zijn gedrag, die handelt gewoon naar wat zijn instinct hem aangeeft.

Evalueren

Wij, mensen, daarentegen kunnen onszelf dankzij ons vermogen om te oordelen juist wel eens lekker ons gedrag gaan evalueren. Zeker na een stressvolle gebeurtenis waarin je misschien wel heel anders reageerde dan dat je je ooit voor had kunnen stellen.

In plaats van te accepteren dat je deed wat je deed, kan het oordeel daarover de stress levend houden. Met vaak meer stress als gevolg. 

Oordelen komen voort uit de overtuigingen zoals wij vinden hoe het leven er uit hoort te zien en hoe jij en/ of andere mensen je daarin behoort te gedragen.
Overtuigingen helpen je om de wereld te begrijpen. Diezelfde overtuigingen kunnen vaak een heleboel stress veroorzaken. Want ze bepalen namelijk hoe jij naar de wereld kijkt. Zeker als overtuigingen in beton zijn gegoten laten ze niet veel ruimte om het anders te zien of te doen. De overtuiging is de waarheid.

Geen enkele overtuiging klopt

De schrijver van het boek "De edele kunst van not giving a fuck" heeft daarover een interessante stelling; geen enkele overtuiging klopt. En ja ook dat is natuurlijk een overtuiging :-)

In het kader van stress en stress vermindering is het interessant om je overtuigingen eens onder de loep te nemen.

Bijvoorbeeld een afspraak-is-afspraak overtuiging is natuurlijk superfijn voor je omgeving. Want op jou kunnen ze altijd rekenen en maakt je een betrouwbaar mens. Als jij vervolgens keer op keer helemaal in de stress schiet om die afspraak na te kunnen komen dan is dat wellicht een overtuiging die iets losser mag.

Van praten komt ruzie, las ik laatst. Ook al zo'n leuke overtuiging. Je ziet vast wel voor je hoe iemand die hierin gelooft communiceert....... 

Misschien valt het woordje geloven je in die laatste zin op. Of niet nouja bij deze dan. Want dat is wat een overtuiging is, een geloof.

Bakken Energie

In ont-dek je geboorteverhaal sessies kunnen we bij de bron beginnen. Want de ervaringen die we opdoen tijdens conceptie, zwangerschap en geboorte kunnen een basis zijn waarop vastgeroeste overtuigingen zijn geënt. Deze overtuigingen zitten letterlijk en figuurlijk in je lijf.
Je lichaam heeft vervolgens de overtuiging; op deze manier hebben we het altijd gedaan en we leven nog dus niets meer aan veranderen. Zelfs als het bakken energie kost.

Op het moment dat je wel iets wilt veranderen gaan je spieren in de steigers, en ontstaat er stress in het lijf. Je lichaam trekt dan als het ware het matje weer onder je voeten vandaan. Met als resultaat dat het dus vechten tegen de bierkaai wordt om ook echt iets te kunnen veranderen.

Door het ont-dekken van je geboorteverhaal halen we de stress er van af zodat er ook daadwerkelijk ruimte in het lijf ontstaat om een nieuwe overtuiging te adopteren. Of accepteren dat je toch meer vluchter dan een vechter bent bijvoorbeeld.

Overtuigingen
​
Als laatste een rijtje voorbeelden van overtuigingen die je in de weg kunnen zitten en waar ik je graag bij help om er wat lucht en beweging in te krijgen. 

Het moet perfect
Ik leef om te werken
Rust roest
Ik ben een slechte.......
Het is ook nooit goed
Wie voor een dubbeltje geboren is
Ze willen me niet
Ik ben dom
Ik mag pas ontspannen als........
Daar heb ik geen tijd voor
​Dat zit bij ons in de familie
Ik ben schuldig
​Ik moet voor mijn moeder zorgen

​Fase 4 en de navelstreng

Vanuit de pre en perinatale psychologie bezien we de geboorte vanuit 4 fases. En Fase 4 was het onderwerp van de afgelopen module bij de training Pre en Perinatale Traumatherapie - Birthimprints.
De fase waarin je lichaam hier op aarde geboren wordt. En we collectief beroofd worden van onze verbinding met de moederkoek door het te vlug doorknippen van de navelstreng.

In de geboorteprocessen heb ik het zo duidelijk mogen voelen. De enorme shock die het doorknippen teweeg bracht. De verkramping van het middenrif. De keuze die het ademhalen moest worden in plaats van een zachte overgang. Paniek, angst, en met de ogen stijf dicht. En mijn twijfel of ik het wel wilde - ademhalen - of dat ik mij toch weer terug liet drijven naar de plek die ik in eerste instantie al niet wilde verlaten.

Wat een verschil met de laatste sessie waarin ik er voor mocht kiezen de verbinding te behouden. Vol verwondering om mij heen kon kijken waar ik terecht was gekomen. Met het gevoel dat wij helemaal niets hoeven te beslissen over het al dan niet doorknippen van de navelstreng - want die laat vanzelf los op een eigen tijd. Heel langzaam zakte ik laagje voor laagje in mijn lichaam.

AFBLIJVEN schreeuwt alles in mij, in ieder geval tot de baby een vervangende voedselbron heeft gevonden. En mama en baby er beide klaar voor zijn om deze fysieke verbinding te verbreken. 

Maandag 9 januari 2023 had APPPAH (Association for Prenatal & Perinatal Psychology and Health) een interessante Monday Live. 

Charisse Basquin hield een praatje over de relatie tussen angst voor de bevalling en de eigen geboorte ervaring.

Een onderwerp dat mij na aan het hart ligt omdat deze zienswijze zo vaak wordt vergeten in de voorbereiding voor de geboorte van je kindje.
Hoe zijn jullie als ouders zelf geboren? En wat kan daar van mee gaan spelen in, met name de geboorte van jullie eerste kindje.

De bevindingen die Charisse deed was dat zij een correlatie vond in de angst voor de bevalling en de ervaring als de moeder tijdens haar eigen geboorte (dus als baby);
- met een inleiding was geboren
- met een keizersnede was geboren - en dan met name de geplande dus zonder weenactiviteit
- de moeder van de baby met medicatie in slaap was gebracht
- van haar moeder gescheiden is geweest na de geboorte
- er angst was dat de baby de bevalling niet zou overleven; vanuit de baby gezien

Een bescheiden onderzoek maar wel eentje die mijns inziens veel ruimer de aandacht mag gaan krijgen.

Ook door mijn eigen ervaring en de verhalen die ik van andere moeders hoor waarvan ik denk; maar dit komt van jouw eigen geboorte.

Zo ook de mama die al tijdens de zwangerschap twijfels had of de baby wel door het geboortekanaal zou passen. Omdat zij zelf niet zo groot is en haar man bijna twee meter. Nu ben ik zelf ook niet zo groot en is mijn man ook bijna twee meter en deze gedachte is nooit bij mij opgekomen (ik had weer andere twijfels en angsten maar dat is weer ander verhaal)

Dus ik vroeg haar; hoe ben jij zelf geboren? Er was niet veel informatie maar wel dat het een hele lange en zware thuisbevalling was.
Toen ik vervolgens een plaatje van een rots die vast zit tussen twee andere rotsblokken liet zien kreeg ze het spontaan benauwd.
Wat mij doet vermoeden dat zij het zelf ontzettend zwaar heeft gehad om het geboortekanaal te passeren. En dat haar angst daarop werd gebaseerd. Dat de kleine baby in haar fluisterde; weet je nog hoe eng het was, en hoe je bijna dood ging daar.

Mijn wens is dat iedere ouder voor de bevalling, of beter nog voor de conceptie, op onderzoek gaat naar de eigen geboorte ervaring. Niet om alles perfect te maken maar wel om een bewustzijn te creëren waar sommige angsten wellicht vandaan komen zodat jullie baby zijn of haar eigen geboorte kan ervaren. Zonder de noodzaak die van jou/ jullie te herhalen om dat stukje te kunnen helen.

Interesse om met je geboorteverhaal aan de slag te gaan?
Voel je welkom op de Training Zwangerschap en Geboorte vanuit de Baby gezien. Of kies voor een ontspannende Verbroken Verbinding Massage. En wil je echt een diepe duik nemen dan is het ook mogelijk om een individueel traject geboorteprocessen te doen in Ont-dek je Geboortverhaal sessies.

Vera van Os
www.tensia.nl
Koester de Moeder

Als verpleegkundige op de kraamafdeling kon ik me over 1 ding zo ontzettend verbazen. Dat mama's na de bevalling in bed zaten en min of meer tegen ons als verpleging zeiden; leg mijn baby maar aan de borst. 

Niet zo letterlijk natuurlijk maar er was wel iets van verwachting dat wij dat voor haar en haar baby gingen fiksen. Iets met een mondje dat een bepaalde wijdte moest hebben en een tong in een bepaalde positie. En wij maar duwen en manipuleren om de baby op de juiste manier aangelegd te krijgen. Ik herinner me het niet als ontspannen momenten. Niet voor mama, niet voor baby, en niet voor mij als verpleegkundige,

En als het dan niet lukte wilde het ook weleens dat de borsten de schuld kregen. Te platte tepels of te groot, te klein, ingetrokken. Nouja noem maar op.

Het wilde er bij mij gewoon niet in waarom het zo'n struggle was. En okay wellicht had ik ook een ietwat romantisch beeld dat mama's en baby's gewoon weten hoe dat moet. Dankzij de postpartum doula training van Julia Jones leerde ik dat voeden deels biologisch is maar ook deels aangeleerd wordt. Maar dan met name door andere mama's te zien voeden.  Zoals de gorilla die niet wist hoe ze haar baby moest voeden en toen de kunst af mocht kijken bij een borst voedende mensenmama.

Maar de realisatie dat de grootste rol weggelegd is voor de baby zelf kwam toen ik over de Borstcrawl of de 9 instinctieve fases hoorde. Als "methode" ook wel Biological Nurturing genaamd.

Dat een baby na de bevalling zelf op zoek gaat naar de borst!
Wat een eye- opener! Daarbij allerlei reflexen activerend, en ook nog een geweldige manier om de stress van het geboren worden kwijt te raken.
Om nog maar niet te spreken over de enorme psychologische boost voor een kleine baby dat je zelf op zoek gaat naar je volgende voedselbron. Bij voorkeur nog verbonden met de navelstreng zodat je de zekerheid ervaart dat je niet opeens zomaar zonder voedsel zit.

In de training Verbinding met je Baby tijdens Zwangerschap en Geboorte neem ik je stapje voor stapje mee in de 9 instinctieve fases die je baby laat zien na de geboorte. Zodat jullie je kunnen focussen op de baby in plaats van techniek, instructies en eventuele onzekerheden over je borsten.

Als je je baby de kans hebt gegeven zichzelf aan te leggen, maar je hebt toch nog twijfels of er loopt iets niet lekker dan is het natuurlijk heel verstandig om de hulp van een lactatiekundige in te schakelen.

Vera van Os-Keijzer
www.tensia.nl
Tensia - Koester de Moeder