Ieder moment en in ieder contact hebben we weer de keuze of we ons aanpassen....... of niet.
Nee Vandaag had ik een hele interessante sessie met een jongetje van 8. Hij had er geen zin in! Niet om te praten, niet in al die vervelende vragen, helemaal niet om te vertellen wat er gisteren in de klas was gebeurt, niet om op de bank te liggen, nergens in eigenlijk. Meestal vinden kinderen het eerst best spannend maar daarna komen we vaak wel tot een samenwerking. Dit jongetje niet. Het enige wat hij wilde was; naar huis. Ik had wel bewondering voor hem. Want hij ging zich duidelijk niet aanpassen. Zich niet zo gedragen dat ik hem een leuk lief jongetje vind omdat hij zo leuk mee doet. Niet voor zijn moeder de schijn ophouden. De kans voor lief nemen dat er iemand boos op hem zou worden omdat hij weigerde zich aan te passen. Goede opvoeding Dat vraagt best moed toch? Want hoe vaak staan wij kinderen toe om iets niet te willen? Als ik eerlijk ben niet zo vaak. Ja thuis, en dan nog tot op zekere hoogte. Maar zeker buitenshuis hou ook ik toch graag de schijn op van een "goede" opvoeding. Wat dat ook moge betekenen. De grap die ik er naar de kinderen dan altijd van maak is dat zij aan anderen moeten laten zien dat ik ze goed heb opgevoed. "Doe maar net alsof je een heel net opgevoed jongetje bent." Paradox De paradox hierin is dat veel mensen die niet zo lekker in hun vel zitten zich juist veel te veel aanpassen. Zichzelf onderweg kwijt geraakt zijn. Je zo op de wensen van anderen richten, of hoe het hoort dat ze niet meer weten wat ze zelf willen, voelen of denken. Daar word je op den duur ook helemaal niet blij van. Een dilemma dus. Omdat dit jongetje zo duidelijk aangaf niet te willen, hebben we besloten om ook niet verder te gaan. Van mij uit ook uit respect voor de grens die hij toch heel duidelijk meerdere malen aangaf. Wijze les De wijze les van een kinderarts schoot mij weer te binnen toen een meisje van 3 hem geen hand wilde geven, en ik haar als verpleegkundige aanspoorde om dat wel te doen, want ja de dokter kwam langs; "Als een kind dat niet wil dan hoeft dat niet, en dan hoeven wij haar niet te dwingen" Aanpassen dus; best een lastig dingetje. Want pas je je te weinig aan dan bestaat de kans dat je niet geaccepteerd wordt door school/ vrienden/ maatschappij. Pas je je teveel aan dan bestaat de kans dat je daar weer ziek of ongelukkig van wordt. Keuze In de eerste zin sla ik denk ik al de spijker op zijn kop. Is aanpassen een keuze voor jou? Of ben je gewend om je altijd automatisch te schikken? Of gooi je automatisch de kont tegen de krib als het andere uiterste? Je kunnen aanpassen is best een handige overlevingsstrategie voor een mens die als groepsdier afhankelijk is van sociale interacties. En toch is en blijft de keuze aan jou!
0 Comments
|
Categorie
Alles
|