Ja maar

Kinderen; wat zijn ze leuk en wat zijn ze eerlijk. Iedere sessie met een kind vind ik toch altijd weer extra speciaal.

​Zo ook met deze jongen. We hadden al een eerdere sessie achter de rug. En langzaam aan begon tijdens die eerste sessie in te dalen dat ik na een correctie toch echt niet harder drukte. Maar dat de houding die de eerste keer onmogelijk vast te houden was na correctie vanzelf leek te gaan. De grote ogen en de verbazing op het gezicht. Onbetaalbaar.

Tijdens een vervolgsessie lijkt het mij een goed idee om eens te kijken hoe deze meneer in de dop blijft staan terwijl hij chocola vast houdt. Het absolute voorkeurs-eten. Met 1 vinger duw ik hem om. Om na de correctie weer stevig op de benen te staan, ook met chocola.

Ik vraag hem of we nog wat verder kunnen werken. Waarop hij me weer met grote ogen aankijkt om dan de legendarische woorden te spreken; "Ja maar dan kan ik straks overal tegen!"
En ik voelde de motivatie wegzakken woesjh.

Want ja als je aan het overleven bent is het soms handig een paar "excuses" achter de hand te hebben waarom iets niet lukt. Of als je ergens geen zin in hebt, dat het goed uitkomt je ergens achter te kunnen verschuilen.

Deze jongen zag een leven zonder deze excuses nog niet zo goed voor zich. En dat kan je je ook bijna niet voorstellen omdat je overlevingsstrategie onderuit wordt gehaald. De enige manier om overeind te blijven in het leven is op deze manier.

Is dat fout? Nee zeker niet! Voor mij een uitdaging om hem te laten zien maar vooral te laten voelen dat er misschien wel een andere manier is om in het leven te staan. Een manier die veel minder energie kost en als vanzelf lijkt te gaan. Zodat de excuses niet meer nodig zijn, en hij zichzelf op een gegeven moment niet eens meer kan voorstellen dat hij die ooit nodig had.

Stapje voor stapje komen we steeds dichter bij dat doel. Op zijn eigen manier, en zijn eigen tijd.
Dankjewel dappere stoere knul voor deze prachtige sessies.

---