Test
Heel graag had ik met terugwerkende kracht weet gehad van geboortepatronen tijdens mijn tweede zwangerschap 18 jaar geleden.
Omdat geboortepatronen de neiging hebben om zich te herhalen tot ze tot bewust-zijn zijn gekomen. In mijn geboorteverhaal komt het patroon timing en tijd regelmatig naar voren. Allereerst timing. Mijn conceptie was geen bewuste conceptie. Een ongelukje zogezegd. En toen mijn moeder er op 16 jarige leeftijd achter kwam dat ze zwanger was werd dat niet gelijk met gejuich ontvangen. Wel door haar, maar de omgeving vond het bar onverstandig. Een abortus werd dan ook ten zeerste aangeraden. Ik heb dan ook lang een onzekerheid gevoeld in het vertrouwen op het juiste moment. Dat ik het weet en daar naar mag luisteren. Want ja ik kan dat wel zo voelen maar de buitenwereld kan daar een hele andere mening over hebben. Een mening die ook nog eens levensbedreigend kan zijn. Tenminste zo voelt de baby in mij dat nog steeds. Daar bovenop kwam een inleiding. Ik heb niet mijn eigen moment mogen bepalen om geboren te worden. Een behoefte van iedere baby. Waardoor het kunnen vertrouwen op mijn eigen tijd en timing nog een keer werd verstoord. Zoals dat gaat met patronen. Wat er gebeurt tijdens de conceptie en zwangerschap kan zich herhalen tijdens de geboorte, en alle andere belangrijke overgangen in het leven. Gebeurtenissen vanuit je eigen geboorte kunnen naar boven komen tijdens de bevalling van je kind. In de zwangerschap van de oudste speelt ook het thema tijd een belangrijke rol. De eerste zwangerschap eindigde helaas in een miskraam. Ik wilde dan ook niets liever dan weer zwanger worden. En iedere maand was er 1 teveel. Wachten tot zijn tijd was gekomen was alleen maar verdrietig. De echo gaf 6 dagen verschil aan in uitgerekende datum. Ik wist dat deze klopte vanwege een korte cyclus maar de verloskundige weigerde de datum aan te passen omdat het verschil niet 7 dagen was, En toen kwam de geboorte in zicht. Een vroegtijdig klein scheurtje in de vliezen maakte dat ik zenuwachtig werd en niet meer helder kon denken. Bang voor een infectie en een scheiding na de geboorte. Na veel vijven en zessen bleek dat ik toch vruchtwater verloor, en werd ook mijn zoon ingeleid. Een ziekenhuisbevalling, net als mijn eigen geboorte. Terwijl ik toch van plan was geweest om thuis te bevallen. En als ik nu terug kijk kwamen veel dingen voor hem te vroeg. Een kortere kleutertijd omdat het zo goed ging. Hij wilde niet naar groep 3 maar ging toch. Wij als ouders die hem steeds weer net iets zelfstandiger achtte dan dat hij daar zelf klaar voor was. Altijd maar strijd om hem in beweging te krijgen voor een uitstapje. Zeker als dit last minute was aangekondigd. En nu heeft hij eindexamen gedaan. In plaats van gewoon doorstromen naar een vervolgstudie gaat hij een tussenjaar doen. Een jaartje niets. Een jaartje inhalen. Zijn eigen tijd en timing bepalen om een volgende stap te zetten. Best wel spannend, voor ons als ouders, want hoe gaat zo'n jaar uitpakken. Maar als ik dan naar dit deel van zijn geboorteverhaal kijk dan denk ik; ja doe het maar op je eigen tijd. En vertrouw ik op mijn gevoel dat het wel goed gaat komen. Vera van Os-Keijzer www.tensia.nl Tensia - Koester de Moeder
0 Comments
Leave a Reply. |
Categorie
Alles
|