Bij wie ben je terechtgekomen?
Ik ben Vera van Os-Keijzer, 50 jaar oud. Ik deel mijn leven en huis met mijn man en twee volwassen zonen. Ook onze kater is nog van de partij.
Ik ben geboren in Den Helder en groeide op op Texel. Sinds mijn zeventiende woon ik aan de ‘overkant’, zoals we op het eiland zeggen: via Haarlem, Bloemendaal en een omweg in Australië ben ik inmiddels alweer ruim twintig jaar thuis in Amsterdam.
Ontspannen doe ik graag met een haakwerk op schoot, een goed boek, wandelingen in de natuur, yoga, meditatie en lekker lang slapen.
Zwangerschap, geboorte en moederschap fascineren me — of beter gezegd: ze her-inneren me. Al vanaf mijn vierde wilde ik kraamverzorgster of verloskundige worden. Die wens raakte lang op de achtergrond, maar heeft de afgelopen jaren opnieuw vorm gekregen, op een manier die ik nooit had kunnen bedenken.
Na de geboorte van onze oudste zoon, 21 jaar geleden, had ik geen enkel idee van wat het ‘vierde trimester’ inhield.
En dat terwijl ik werkte als verpleegkundige op de kraamafdeling van het VU ziekenhuis. Vijf maanden na de bevalling was ik compleet uitgeput.
Ik dacht dat ik gewoon weer door moest — zoals vóór de zwangerschap.
Pas vijftien jaar later begreep ik dat het niet aan mij lag.
Dat onze maatschappij structureel te veel vraagt van vrouwen.
Dat de kraamtijd niet acht dagen duurt, maar minstens zes weken.
En dat moeders veel meer zorg en zachtheid nodig hebben dan ik ooit had beseft.
Vanuit die ervaring is mijn grote passie ontstaan: het koesteren van moeders.
Vanaf de allereerste kinderwens tot lang na de bevalling — desnoods met terugwerkende kracht, als die warme bedding toen ontbrak.
Wat ik destijds óók niet wist, is hoe diep de invloed van conceptie, zwangerschap en geboorte reikt.
Bij de geboorte van onze zoon stond mijn eigen innerlijke baby aan het roer. Met veel onbegrepen angsten, die achteraf spiegels bleken van mijn eigen geboorte.
De kennismaking met geboortepsychologie opende mijn ogen.
Ik zag hoe bepalend ons allereerste begin is. Hoe gebeurtenissen uit die kwetsbare tijd onbewust ons gedrag, onze overtuigingen — ons leven — aansturen.
Gelukkig hoeft dat niet ons lot te blijven.
Met liefdevolle aandacht kunnen we de kluwen van stress, angst en trauma ontwarren.
We kunnen opnieuw contact maken met onze ware essentie.
Met een nieuw bewust-zijn kunnen we onze kinderen welkom heten --
ontvangen in begrip en erkenning voor de ervaringen die zij,
nog vóór hun eerste adem, al met zich meedragen.
Ik ben Vera van Os-Keijzer, 50 jaar oud. Ik deel mijn leven en huis met mijn man en twee volwassen zonen. Ook onze kater is nog van de partij.
Ik ben geboren in Den Helder en groeide op op Texel. Sinds mijn zeventiende woon ik aan de ‘overkant’, zoals we op het eiland zeggen: via Haarlem, Bloemendaal en een omweg in Australië ben ik inmiddels alweer ruim twintig jaar thuis in Amsterdam.
Ontspannen doe ik graag met een haakwerk op schoot, een goed boek, wandelingen in de natuur, yoga, meditatie en lekker lang slapen.
Zwangerschap, geboorte en moederschap fascineren me — of beter gezegd: ze her-inneren me. Al vanaf mijn vierde wilde ik kraamverzorgster of verloskundige worden. Die wens raakte lang op de achtergrond, maar heeft de afgelopen jaren opnieuw vorm gekregen, op een manier die ik nooit had kunnen bedenken.
Na de geboorte van onze oudste zoon, 21 jaar geleden, had ik geen enkel idee van wat het ‘vierde trimester’ inhield.
En dat terwijl ik werkte als verpleegkundige op de kraamafdeling van het VU ziekenhuis. Vijf maanden na de bevalling was ik compleet uitgeput.
Ik dacht dat ik gewoon weer door moest — zoals vóór de zwangerschap.
Pas vijftien jaar later begreep ik dat het niet aan mij lag.
Dat onze maatschappij structureel te veel vraagt van vrouwen.
Dat de kraamtijd niet acht dagen duurt, maar minstens zes weken.
En dat moeders veel meer zorg en zachtheid nodig hebben dan ik ooit had beseft.
Vanuit die ervaring is mijn grote passie ontstaan: het koesteren van moeders.
Vanaf de allereerste kinderwens tot lang na de bevalling — desnoods met terugwerkende kracht, als die warme bedding toen ontbrak.
Wat ik destijds óók niet wist, is hoe diep de invloed van conceptie, zwangerschap en geboorte reikt.
Bij de geboorte van onze zoon stond mijn eigen innerlijke baby aan het roer. Met veel onbegrepen angsten, die achteraf spiegels bleken van mijn eigen geboorte.
De kennismaking met geboortepsychologie opende mijn ogen.
Ik zag hoe bepalend ons allereerste begin is. Hoe gebeurtenissen uit die kwetsbare tijd onbewust ons gedrag, onze overtuigingen — ons leven — aansturen.
Gelukkig hoeft dat niet ons lot te blijven.
Met liefdevolle aandacht kunnen we de kluwen van stress, angst en trauma ontwarren.
We kunnen opnieuw contact maken met onze ware essentie.
Met een nieuw bewust-zijn kunnen we onze kinderen welkom heten --
ontvangen in begrip en erkenning voor de ervaringen die zij,
nog vóór hun eerste adem, al met zich meedragen.
Genoeg over mij — ik ben benieuwd naar jou.
Hoe gaat het met je?
Wat leeft er in jou vandaag?
Voel je vrij om me te schrijven.
Ik hoor graag van je.
❤
Hoe gaat het met je?
Wat leeft er in jou vandaag?
Voel je vrij om me te schrijven.
Ik hoor graag van je.
❤