Geboorteimprints en een fotoshoot

Zichtbaar worden is niet altijd vanzelfsprekend
​
Stress.
Niet zozeer vanwege de kleding, de camera of het licht — maar om ontdekt te worden.
Er raakte iets ouds. Een diepe laag in mij wist ineens weer:
“Niet iedereen was blij toen ik kwam.”
En dat laat sporen na. Imprints.

Ik had al een tijd stress rondom de geplande fotoshoot.
En ik voelde het in alles: m’n lijf stond aan, mijn hoofd draaide overuren.
Totdat ik op een gegeven moment dacht:
“Oké. Dit is nieuw voor mij. Het is de eerste keer. Als er één mooie foto uitkomt, dan is het al genoeg.”
Dat bracht wat ruimte.

Maar het vluchtmechanisme zat er stevig in.
Een deel van mij wilde eigenlijk gewoon níet gezien worden.
Wilde verdwijnen, oplossen, niet hoeven kiezen tussen zichtbaar of onzichtbaar.

Toen Petra, de fotograaf, vertelde dat bij een eerdere shoot vijf mensen zich hadden afgemeld, begreep ik dat ineens zo goed.
Vanuit baby-perspectief snap ik dat helemaal.
Zichtbaar worden kan overweldigend zijn.
“Zijn ze wel blij met mij?”
“Mag ik hier blijven?”
“Ben ik welkom zoals ik ben?”
Het zijn geen rationele gedachten, maar oude overtuigingen die zich stilletjes laten voelen op zulke momenten. En tegelijk zijn het de poorten naar heling.

Wat hielp? Allereerst: veiligheid.
Veiligheid kunnen creëren als fotograaf is echt key om iemand — ondanks alles — toch een beetje ontspannen op beeld te krijgen.
En dat kan Petra als geen ander.
Ze is er. Volledig. Niet opdringerig, niet afwezig.
Precies dat midden, waarin je zachtjes kunt landen.

Tijdens de shoot deden we eerst een oefening in een kleine groep.
We deelden waar het vaak wringt als we onszelf terugzien op beeld. De harde stemmen, de oude schaamte, het afwijzende kijken.
En daarna…
Mocht de groep 90 seconden lang alles opnoemen wat ze mooi aan je vinden.
Pfffff.
Laat dat maar eens toe.
Het was ongemakkelijk, kwetsbaar, maar tegelijk verbond het ons meteen.
Zichtbaarheid werd iets gedeelds. Iets wat we allemaal verlangen, maar vaak ook vrezen.

Wat voor mij de echte doorslag gaf?
Mijn geweldige mededeelneemsters.
Vrouwen die zelf straalden achter de camera.
Die lachten, aanmoedigden, écht keken terwijl ze me fotografeerden.
Hun blik was zó anders dan de oude stilte.
Zij zagen me. En ik voelde: het is oké.
Ik mag er zijn. Ik mag ontvangen worden — in licht, in lachen, in verbinding.
Een wereld van verschil met de imprint van ‘ontvangen worden in stilzwijgen’.

Wat een helend contrast.

En zo kwam ik thuis met méér dan één mooie foto.
Ik kwam thuis met een ervaring van zichtbaar zijn — in zachtheid, in veiligheid, in contact.
Een nieuwe ervaring.

Deze fotoshoot liet me opnieuw voelen hoe diep die eerste imprints kunnen doorwerken.
Hoe ons lijf nog weet hoe het was, toen het welkom niet volledig voelde — of aarzelend werd ontvangen.
En hoe helend het kan zijn om een nieuwe ervaring op te doen.
Om op een ander moment in het leven alsnog écht gezien, ontvangen en verwelkomd te worden.

Dat is precies wat ik in mijn werk zo vaak zie — en waar ik ruimte voor maak.
Of het nu gaat om geboorteverhalen, moeder worden of de eerste indrukken van een baby: we dragen zoveel mee wat op een liefdevolle manier opnieuw ontmoet wil worden.

Herken je iets in mijn verhaal?
Dan ben je zo welkom.
Om te komen zitten. Te voelen. En zachtjes opnieuw zichtbaar te worden.

PS:
Petra, de fotograaf, creëert een bijzondere veilige ruimte waarin je écht mag zijn wie je bent. Haar zachte aanwezigheid en oprechte aandacht maakten het voor mij mogelijk om stukje bij beetje te landen en zichtbaar te worden. Zonder die verbinding was deze ervaring vast heel anders geweest.
Dit is geen betaalde samenwerking of reclame. Ik deel dit puur vanuit mijn eigen waardering en ervaring.

Vera van Os-Keijzer
www.tensia.nl
Tensia - Koester de Moeder & Heel je Geboorte