 Heel graag had ik met terugwerkende kracht weet gehad van geboortepatronen tijdens mijn tweede zwangerschap 18 jaar geleden. Omdat geboortepatronen de neiging hebben om zich te herhalen tot ze tot bewust-zijn zijn gekomen. In mijn geboorteverhaal komt het patroon timing en tijd regelmatig naar voren. Allereerst timing. Mijn conceptie was geen bewuste conceptie. Een ongelukje zogezegd. En toen mijn moeder er op 16 jarige leeftijd achter kwam dat ze zwanger was werd dat niet gelijk met gejuich ontvangen. Wel door haar, maar de omgeving vond het bar onverstandig. Een abortus werd dan ook ten zeerste aangeraden. Ik heb dan ook lang een onzekerheid gevoeld in het vertrouwen op het juiste moment. Dat ik het weet en daar naar mag luisteren. Want ja ik kan dat wel zo voelen maar de buitenwereld kan daar een hele andere mening over hebben. Een mening die ook nog eens levensbedreigend kan zijn. Tenminste zo voelt de baby in mij dat nog steeds. Daar bovenop kwam een inleiding. Ik heb niet mijn eigen moment mogen bepalen om geboren te worden. Een behoefte van iedere baby. Waardoor het kunnen vertrouwen op mijn eigen tijd en timing nog een keer werd verstoord. Zoals dat gaat met patronen. Wat er gebeurt tijdens de conceptie en zwangerschap kan zich herhalen tijdens de geboorte, en alle andere belangrijke overgangen in het leven. Gebeurtenissen vanuit je eigen geboorte kunnen naar boven komen tijdens de bevalling van je kind. In de zwangerschap van de oudste speelt ook het thema tijd een belangrijke rol. De eerste zwangerschap eindigde helaas in een miskraam. Ik wilde dan ook niets liever dan weer zwanger worden. En iedere maand was er 1 teveel. Wachten tot zijn tijd was gekomen was alleen maar verdrietig. De echo gaf 6 dagen verschil aan in uitgerekende datum. Ik wist dat deze klopte vanwege een korte cyclus maar de verloskundige weigerde de datum aan te passen omdat het verschil niet 7 dagen was, En toen kwam de geboorte in zicht. Een vroegtijdig klein scheurtje in de vliezen maakte dat ik zenuwachtig werd en niet meer helder kon denken. Bang voor een infectie en een scheiding na de geboorte. Na veel vijven en zessen bleek dat ik toch vruchtwater verloor, en werd ook mijn zoon ingeleid. Een ziekenhuisbevalling, net als mijn eigen geboorte. Terwijl ik toch van plan was geweest om thuis te bevallen. En als ik nu terug kijk kwamen veel dingen voor hem te vroeg. Een kortere kleutertijd omdat het zo goed ging. Hij wilde niet naar groep 3 maar ging toch. Wij als ouders die hem steeds weer net iets zelfstandiger achtte dan dat hij daar zelf klaar voor was. Altijd maar strijd om hem in beweging te krijgen voor een uitstapje. Zeker als dit last minute was aangekondigd. En nu heeft hij eindexamen gedaan. In plaats van gewoon doorstromen naar een vervolgstudie gaat hij een tussenjaar doen. Een jaartje niets. Een jaartje inhalen. Zijn eigen tijd en timing bepalen om een volgende stap te zetten. Best wel spannend, voor ons als ouders, want hoe gaat zo'n jaar uitpakken. Maar als ik dan naar dit deel van zijn geboorteverhaal kijk dan denk ik; ja doe het maar op je eigen tijd. En vertrouw ik op mijn gevoel dat het wel goed gaat komen. Vera van Os-Keijzer www.tensia.nl Tensia - Koester de Moeder 
0 Reacties
 Tienermoeders, altijd een onderwerp voor controverse. Ook een onderwerp waar ik persoonlijk ervaring mee heb. Als dochter van een tienermoeder. De schrik van iedere ouder. Dat je dochter of zoon op jonge leeftijd thuis komt met het bericht dat zij/ zijn vriendin zwanger is. Niet wat je voor je kind wenst. Het onschuldige leven is op dat moment voorbij. Veel zorgen en drama. Met een paar ingewikkelde keuzes om te maken. Je opleiding niet af kunnen maken, daardoor geen baan of niet zo'n goede baan vinden. Geldzorgen, jeugdhulpverlening. Allemaal associaties die mensen vaak hebben met tienerzwangerschappen. Gelukkig hebben wij een ander verhaal. En het grootste verschil in dit verhaal is dat mijn moeder zich onvoorwaardelijk gesteund wist door haar moeder, mijn oma, Welke keuze mijn moeder ook maakte. Het kindje houden of niet, wel of niet trouwen. Alles was goed. En dat in de jaren 70 waarin de meeste ouders zich schaamde als zoiets in de familie gebeurde. En de dochter in kwestie verstopt werd in een klooster of bij familie ver weg, als het niet gelukt was om haar te laten trouwen. Vaak met een gedwongen adoptie als gevolg. Zoveel leed, is er moeders en kinderen aangedaan om maar niet aan de buitenwereld te laten zien hoe zondig je dochter zich had gedragen. Schande en schaamte over de gehele familie bracht. En nee een tiener zwangerschap is niet ideaal. Zeker niet als het lichaam van de moeder nog niet volgroeid is. Ook voor een baby geen ideaal startpunt omdat het in de meeste gevallen een onverwachte, ongeplande en vaak ook een ongewenste zwangerschap betreft, Wat wij als maatschappij kunnen doen is in ieder geval de meisjes die dit overkomt steunen. Want ook anno nu hebben deze meiden toch vooral nog steeds last van de omgeving met hun oordelen en meningen. Last van schaamte die ook nog vandaag de dag nog overheerst en de 'juiste' keuze in de weg kan staan. Wat de juiste keuze is is uiteraard aan de moeder zelf. Zolang het maar haar keuze is.  In mij leefde al een lange tijd een diep verlangen; ik wilde zwemmen. Niet in het zwembad. Want dan zit je weer vast aan tijden en een chloorlucht die dagenlang blijft hangen. Nee ik wilde de vrijheid om in de Sloterplas te zwemmen. Heel praktisch want nog geen 500 meter van ons huis. Angst Maar tussen mij en mijn verlangen zat een grote angst. Nouja twee angsten eigenlijk. De grootste was; bang zijn voor water waar je niet doorheen kunt kijken. Niet weten wat zich daar onder de oppervlakte beweegt en wat het wellicht op mij heeft voorzien. Het tweede obstakel was dat ik mij liever niet in mijn badpak in het openbaar vertoon. Maar ach zolang angst 1 intact was, hoefde ik me over deel 2 geen zorgen te maken. Hoe groot is het verlangen? Zoals dat wel vaker gaat met angst en verlangens; als het verlangen maar groot genoeg is dan wordt de angst ondergeschikt. Na het ijsbad (zie ook vorige blog) ging het water nog meer trekken. Ook omdat ik zo nieuwsgierig was of het me weer zou lukken door te ademen naar ontspanning. In de kou en nu met de extra spanning van het ondoorzichtige water, Stoute schoenen Tijdens een wandeling, hartje winter, vond ik een stil plekje met een trap het water in en ik besloot de stoute schoenen uit te trekken. Hup het water in. En ja! Het lukte ook in mijn eentje de omschakeling van stress naar ontspanning te maken. Wauw! Plus de ontdekking dat die dreigende grijze Sloterplas prachtig helder water heeft waar je zo tot op de bodem kan kijken. Experimenteren Sindsdien ben ik aan het experimenteren. Hoe vaak is goed voor mij? Hoe lang is goed voor mij? Iedere keer weer terug gaan naar mijn ademhaling, mijn voelen, mijn grenzen. Soms over de grens; het blijkt dat mijn tenen ook gehoord willen worden. Soms besluiten dat het vandaag niet gaat lukken. Soms alleen maar aan het trappetje hangen. Soms ook een stukje zwemmen. Iedere keer weer de vraag; kan ik me overgeven aan wat zich nu aandient. Inchecken Een hele interessante ontdekkingsreis die me steeds weer en meer dichter bij mezelf brengt. Een incheck moment. Niet vanuit het hoofd beredeneren maar blijven voelen. En zo heeft het ijsbad een mooi en onverwacht vervolg gekregen. Ik zwem in de Sloterplas!  Ja natuurlijk had ik van Wim Hof gehoord en ook een boek van hem gelezen. Er kriebelde wel altijd iets van nieuwsgierigheid maar tot voor kort hield ik de boot toch af. Mind over matter Wat ik er van begreep was dat de methode van Wim Hof vooral gebaseerd is op geest over lichaam. Met mentale kracht je lichaam beheersen. Plus een flinke dosis Tsjakka gehalte (voor wie hem nog kent, Emile Ratelband) En dat gaat zo'n beetje tegen alles in waar ik in geloof en voor sta. Luisteren naar en afstemmen op je lichaam. Niet steeds weer over die grenzen heen gaan, zoals we massaal de hele tijd aan het doen zijn met zijn allen, maar deze respecteren. Not my cup of tea dus. Totdat mijn lieve vriendin voor zo ongeveer de 125ste keer vroeg of ik met haar naar een workshop over ademhalen wilde gaan. Met een ijsbad als toetje. Al jarenlang een grote wens van haar, dus vooruit dan maar, wat heb ik te verliezen, en de koe bij de horens enzo. Intuïtie Dankbaar voor haar geweldige intuitie kwamen we bij Jerôme Karssens terecht. En hij benadert het ijsbad, en het leven, vanuit een hele andere hoek. De hoek van verstilling en overgave. Mijn hart maakte een sprongetje; dit ligt wel in mijn straatje. Na een hele fijne ademsessie was het dan zover. Tijd voor het ijsbad. Grote blokken ijs dreven al een tijdje in het bad om het heerlijk voor te ver-kouden. Ademhalen De instructies waren simpel; je gaat in 1 keer door. Door de kou ga je naar adem happen. De truc is dan om juist uit te gaan ademen in plaats van in het inademen te blijven hangen. Nou vooruit dan maar. Ik heb een bevalling van 30 uur overleeft dus hoe erg kan een paar minuten ijsbad zijn. Helemaal niet erg bleek na een paar keer diep uitademen. Verwonderlijk Bijzonder verwonderlijk, anders kan ik het niet omschrijven. Dat je door middel van je ademhaling toch kan ontspannen in een vrij extreme situatie. Ik voelde mijn vlucht/vecht reactie omschakelen naar rust en ontspanning.. Het water was niet meer verschrikkelijk ijskoud en pijnlijk maar een grappig prikkelende sensatie. Luisteren naar je lichaam Ook was er geen tijdslimiet. Het was de bedoeling dat je het seintje van je lichaam gaat horen; nu is het wel weer genoeg geweest. Nog iets waar ik erg van hou, maar wat niet altijd even gemakkelijk is om ook gehoor aan te geven. Gewend als we zijn even lekker door te zetten en niet op te geven. Warm De buitenlucht voelde heerlijk warm aan en ook de rest van de dag heb ik het niet koud gehad. Dat was eerlijk gezegd mijn grootste angst; dat ik het nooit meer warm zou krijgen. Zo zie je maar weer dat een dag die met nul verwachtingen begon, een hele bijzondere wending kan krijgen. En dat er altijd een manier is die wel bij jou past. Dit verhaal heeft een vervolg maar daar vertel ik je volgende maand graag meer over. Vera van Os-Keijzer www.tensia.nl Tensia - Koester de Moeder  Ja sorry ik krijg zelf ook een beetje braakneigingen van dit onderwerp. maar er moest een stukje in de nieuwsbrief, en ook nog een blog aan gewijd worden. Is dat ook niet gelijk de tweestrijd in de hedendaagse vrouw? Iedereen doet het maar niemand heeft het erover. Het is de onzichtbare arbeid die dagelijks terugkomt. Dat wat gewoon gedaan moet worden om je huis en je leven leefbaar te houden. En ondertussen een no-go topic. Want over het huishouden heb je het niet. Want jeetje is er een saaier onderwerp te bedenken. Verzuipen En toch kan je erin verzuipen. In die dagelijkse taken die enorm veel logistieke aandacht vragen. Mentaal heel veel ruimte opslurpen. Het plannen van de boodschappen, maaltijden, schoonmaakwerkzaamheden, wassen, strijken, opvouwen, partijtjes, kopen van kadootjes, sturen van kaartjes buitenschoolse activiteiten, huiswerkplanning, ieders wel en wee in de gaten houden. De lijst is eindeloos. En in de meeste gevallen het domein van de vrouw. Al dan niet vrijwillig naar zich toegetrokken, dan wel bedeeld. Corona heeft een grote invloed gehad op hoe ik het huishouden nu organiseer moet ik eerlijk bekennen. Veranderingen waar ik erg blij mee ben omdat het mij zoveel rust geeft En omdat dat 20 jaar geduurd heeft wil ik er toch iets over delen wat voor mij/ ons werkt. Maaltijdplanning Zo was ik altijd grote voorstander van kijken/ voelen waar ik die dag zin in had om te eten of een gezinsgenoot als ik er zelf niet uit kwam. Met als gevolg dat ik daar dan dus ook dagelijks mee bezig was. Sinds we door Corona de Albert Hein wekelijks op vrijdag boodschappen laten bezorgen ben ik overgestapt op een maaltijdplanning. In ieder geval voor de dagen die ik kook; dinsdag, woensdag en donderdag. Aan het begin van de maand vul ik de dagen in en het is helder welke boodschappen ik daarvoor nodig heb. Op dinsdag meestal iets geconserveerd uit pot/ of zak. Op woensdag is het marktdag en haal ik de verse groente en fruit in huis. en daar stem ik de maaltijden dan ook op af. En de maaltijdplanning heeft nog een voordeel; de vraag wat gaan we eten vandaag kan gewoon afgelezen worden. Niet bemoeien De grootste uitdaging is om me niet met de kookdagen van mijn man te bemoeien en die alvast voor hem in te vullen. Dat is zijn zorg op de vrijdag, zaterdag en zondag. Wat sinds Corona ook veranderd is is dat mijn man nu 5 dagen per week thuis werkt. En zich sindsdien zich meer verantwoordelijk voelt voor het uitruimen van de vaatwasser. Hoera. Bring-app Het digitale boodschappenlijstje in de vorm van de Bring-app is ook een uitkomst. Al hadden we die al voor Corona. Het hele gezin is hierop aangesloten en kan dus opschrijven wat er gehaald moet worden of kan er een blik op werpen als ze toch in de supermarkt zijn om gelijk wat boodschappen mee te nemen. Clusteren Helaas is het poetsen en stofzuigen nog wel mijn domein maar dat heb ik nu geclusterd op de woensdagochtend. Als het toch al boodschappentijd is. Eén ochtend per week een grote poetsbeurt werkt voor mij prettiger omdat ik er dan niet meer over na hoef te denken. Natuurlijk kom ik daar met de was niet mee weg, maar dat gaat als een soort automatisme tussen de bedrijven door. Zorg voor jezelf op maandag Zolang als dat ik mijn man ken, alweer 20 jaar, squasht hij op de maandagavond. Zo was bij mij en de kinderen de traditie gegroeid om op maandag iets gemakkelijks te maken als noodles met wat komkommer en wortels. En voor mij een salade of soep. Toen ze nog klein waren maakte ik dat voor ze, maar al snel gingen ze zelf iets klaar te maken zoals een gebakken ei of een pan pizza of iets dergelijks. Volgens de jongste zware verwaarlozing maar dat neem ik voor lief, en zo staat de maandag bekend als zorg-lekker-voor-jezelf dag. Deze traditie stond even op wankelen door het wegvallen van de squash maar inmiddels is de man er ook aan gewend. Verantwoorden Toch ook wel grappig wat er tijdens het schrijven nu met mij gebeurt. Ik merk dat ik mij toch wil verantwoorden dat het eten misschien niet altijd even gezond is, en mijn huis niet helemaal (of beter helemaal niet) door een ringetje te halen. Goed genoeg voelt toch niet lekker om zo maar met de buitenwereld te delen. Ook ik hou graag de schone schijn van alles op rolletjes, en spik en span op. Maarja dat is het dus niet :-) Inkijkje Gewoon een inkijkje in ons huishouden met de Franse slag. Geen Flylady schema's of een geheel geminimaliseerd huis alla Marie Kondo. Gewoon dat wat voor ons werkt op dit moment. en misschien wel weer helemaal anders wordt als Corona een onderdeel van ons leven is geworden op welke manier dan ook. Vera van Os-Keijzer www.tensia.nl Tensia - Koester de Moeder  Communicatie gaat niet zozeer over zenden en ontvangen maar over begrijpen en verbinden. Al een aantal jaren hebben wij een compromis met de kinderen over de invulling van onze zomervakantie. Wij kiezen voor een paar dagen wandelen, en daarna mogen zij beslissen waar we de andere twee weken naar toe gaan. Afgelopen zomervakantie stond er voor het eerst een nachtje wild kamperen op het programma. Eerst een stevige klim en dan de tent opzetten boven op de berg. Best een beetje spannend want je moet wel op elkaar kunnen bouwen daar boven in het niets. De oudste is meestal al niet bijster enthousiast over onze sportieve uitstapjes en dit jaar had hij echt de kont tegen de krib gegooid. Maar wij staken lang het hoofd in het zand onder het mom van dat komt wel goed. Helaas, het bleek dat we toch meer hadden moeten investeren in de communicatie. Alle neuzen dezelfde kant op krijgen, dat komt niet vanzelf goed. We hadden vooraf de verwachtingen beter moeten uitspreken en het commitment van ieder gezinslid checken lang voordat we op reis gingen. Puntje bij paaltje was de rugzak van de oudste compleet inefficiënt ingepakt. Gingen we pas rond 11;00 uur echt op pad. Veel te laat en te warm in juli. Uiteindelijk bleek manlief ook niet fit genoeg en hebben we de tocht verder afgeblazen. Zoals wij ervan uit gingen dat het gaandeweg wel goed zou komen, zo gaan veel aanstaande ouders ook beginnen aan het avontuur dat ouderschap heet. Voor de voorbereiding op de bevalling wordt vaak nog wel een cursus gevolgd. De periode na de bevalling lijkt echter 1 groot zwart gat. Want je weet natuurlijk ook nog niet wat je niet weet. De meeste aanstaande ouders denken; het komt wel goed. Alleen blijkt vaak het romantische idee van samen een kindje krijgen de meest ultieme relatietest te zijn. Ook hiervoor geldt; bereid je voor. Om aanstaande ouders hierbij te helpen heb ik een vraag en antwoordspel gemaakt. Zodat je alvast tijdens de zwangerschap met elkaar in gesprek gaat over de verwachtingen die je van elkaar hebt. Een begin maken in begrijpen en verbinden. De basis leggen om ook in uitdagende tijden samen verder te kunnen. Wil je gelijk aan de slag? Dat kan! Download hieronder jullie 10 vragen;
Nu tijd investeren om straks samen sterk te staan. Dat is voor iedereen fijn. Vera van Os-Keijzer www.tensia.nl Tensia - Koester de Moeder
 Pijn is een heel duidelijk signaal. De meeste moeders die ik in de praktijk zie komen met pijn. Lichamelijk dan wel emotioneel. Pijn die al een heel lang is weggedrukt en/ of genegeerd is. Tot het moment dat het niet meer valt te ontkennen en er "iets" moet gebeuren. Nu Meteen Maar dan ook wel nu gelijk meteen alstublieft. Want de pijn is vervelend, dwingt je om je houding, je leven aan te passen. Belemmerd je om je gewone gang te gaan. De weg uit de pijn is vaak net zo lang als dat het duurde voordat de pijn werd opgemerkt en niet meer te dragen werd. Bewustwording Wees dus voorbereid als je met een maandenlange of zelfs jarenlange pijnklacht aan de slag gaat. Je slaat een weg van bewustwording in. Wacht daarom nooit te lang met pijnklachten. Een beetje bijsturen kost veel minder tijd en energie dan een volledige revisie. Voel Voel maar eens even in je lichaam. Is er nu een plek die aandacht vraagt. Adem daar maar eens naar toe. Hoe voelt deze pijn? Is het stekelig, zeurend, stekend, koud? Allemaal sensaties die je gewaar kunt worden. Heeft het een vorm? Een gezicht? Adem nog maar een keertje door. En vraag je dan eens af hoe lang dit ongemak of deze pijn al in je lichaam aanwezig is? Het antwoord komt vanzelf bovendrijven, niet teveel je best doen. Neem het antwoord ook serieus. Stap niet de valkuil om jezelf te gaan veroordelen. Stel je voor En stel je dan eens voor hoe je leven er uit zou zien zonder deze pijn? Heel graag ga ik met jou op ontdekkingsreis om de weg uit je pijn te vinden. (uiteraard is het bij pijnklachten altijd verstandig om eerst je huisarts of specialist te raadplegen) Vera van Os-Keijzer www.tensia.nl Tensia - Koester de Moeder Wil je maandelijks de nieuwste blog automatisch in je mailbox ontvangen? Schrijf je dan hier in voor de nieuwsbrief. En kies zelf je welkomst cadeau!  "Goed voor jezelf zorgen" hoorde ik mijzelf tegen mijn kinderen zeggen. De mannen hadden zeilkamp, en met veel regen en wind waren ze de dag ervoor flink nat en koud thuis gekomen. Dus met een paar praktische tips als kleren wisselen in de pauze, warm douchen, en warme chocolademelk mee was dit de laatste goede raad waar mee ik ze op pad stuurde. Zingen Goed voor jezelf zorgen bleef het daarna op de fiets in mijn hoofd zingen. Oja was dat niet de gedachte waar ik mee thuis was gekomen na de vakantie? Toen ik met de terugreis voor iedereen warme kleren onder handbereik had gezorgd behalve voor mezelf? Of dat ik toch niet een fijne slaapplek in de tent had geregeld, en dat een dun matje toch wat veel begint te vragen van mijn lijf? Goede voornemen Mijn goede voornemen was om na de vakantie goed voor mezelf te (gaan) zorgen! Het blijkt maar weer; de adviezen die je aan een ander geeft zijn eigenlijk voor jezelf bedoelt. Lastig Maar waarom is het zo lastig om goed voor jezelf te zorgen? Op welk moment in je leven leer je dat? Het is in ieder geval geen vak op school. En wat ik om mij heen zie is het voor vrouwen moeilijker dan voor mannen. Overtuigingen Grenzen stellen, jezelf op de eerste plaats kunnen en durven zetten. Ben je het waard om "eerst" te gaan? Voel je je egoïstisch? Of heb je er nooit over nagedacht misschien, is het een gewoonte van huis uit meegekregen dat anderen voor gaan? Ga je er van uit dat een ander wel voor jou zal zorgen? Of is het controle drang om alles zelf in de hand te houden? Bewustwording Zoals met alles is de eerste stap bewustwording. Als er nu een lijstje door mijn hoofd zoemt wat ik allemaal nog "moet" doen stel ik mezelf eerst de vraag; wat op dit lijstje is nu voor mijzelf belangrijk. En dat dan eerst doen. Kleine dingen Het grappige is dat dit hele kleine dingen kunnen zijn; mijn benen insmeren met bodylotion, of eerst mijn eigen tas inpakken. Maar wat een wereld van verschil maakt dat. In plaats van door te razen en de laatste stelpost, ik dus, te vergeten. Een stuk meer rust en tevredenheid. En minder slachtoffergedrag; "wat ben ik toch zielig dat ik mezelf door jullie vergeet" En nu ik er over nadenk ook meer vertrouwen van mijn lijf dat ik luister naar behoeften en signalen die het geeft, en niet voor het gemak maar vergeet. Bob de Straatkat Waar ik de neiging heb mezelf te vergeten als ik meen dat er anderen zijn waarvoor ik "moet" zorgen, kan het ook andersom. In het boekje "Bob de straatkat" wordt dat heel mooi geïllustreerd. Op het moment dat een dakloze de zorg voor een aangewandelde kat op zich neemt leert hij juist voor zichzelf te zorgen. Omdat hij opeens niet alleen maar verantwoordelijk is voor zichzelf maar ook voor een ander wezen. Onder de loep Hoe dan ook een interessant onderwerp om eens onder de loep te nemen. Uiteindelijk zijn alle clichés natuurlijk waar en kan je pas voor een ander zorgen als je goed voor jezelf kunt zorgen. Net als in het vliegtuig eerst je eigen zuurstofkapje opzetten en dan pas je kinderen of anderen helpen. Serieus Dus neem je verlangens en wensen serieus, en zet deze eens op de eerste plaats. Gewoon als experiment. En wie weet doe je wel een paar leuke ontdekkingen over je-zelf. Vera van Os-Keijzer www.tensia.nl Tensia - Koester de Moeder Wil je maandelijks de nieuwste blog automatisch in je mailbox ontvangen? Schrijf je dan hier in voor de nieuwsbrief. En kies zelf je welkomst cadeau!  BodyMind Coaching Wat een sessie voor mij zo bijzonder, en echt tot een ontdekkingsreis maakt is dat ieder lijf zijn eigen verhaal heeft. Voor de één betekent een onbalans in de benen iets heel ander dan voor de ander. En iedere keer ben ik weer verrast door het verhaal. Meestal beginnen mensen dan met "o ja dat was ik vergeten te vertellen". Een kleine greep uit de verhalen. Het middenrif test zwak, als meisje jarenlang in een korset gezeten. De benen gaan zwak, gespalkte benen gehad of ooit een schop van een paard gekregen. Een hand hangt lager dan de ander; vergroeiingen in de rug. Invloed En deze ervaringen eerder in een leven hebben nog steeds invloed op het leven van nu. Voor de longen hebben we de metaforen; ruimte in kunnen nemen, verdriet loslaten. En vaak zie je dan dat er op die thema's nog steeds stress zit als dat jarenlang is ingesnoerd. Voor de benen geldt; kan je op je eigen benen staan, kan je stevig staan en gaan. Vanaf het allereerste begin En deze ervaringen kunnen tot in de baarmoeder terug gaan. Zelfs dan al is het belangrijk dat bepaalde bewegingen of reflexen gebruikt kunnen worden zoals bedoeld om goed toepasbaar te zijn later in het leven. Als je dan bedenkt dat een baby zich actief door het geboortekanaal heen wurmt tijdens de geboorte.... Wat betekent dat voor een baby die met een keizersnede ter wereld komt? Ik zie het gebeuren. Als we aan deze thema's gaan werken, de stress er van afhalen of de beweging kunnen integreren, ontstaat er ruimte om oude patronen die niet meer van dienst zijn los te kunnen gaan laten. Een zucht van verlichting en een stralend gezicht. Het verhaal is verteld, mag er zijn en kan dan nu eindelijk een plek krijgen. Welk verhaal wil jouw lichaam vertellen? Zit nog opgesloten, en is aandacht aan het vragen om tot bewustzijn te komen? Ik luister graag met je mee! Vera van Os-Keijzer www.tensia.nl Tensia - Koester de Moeder Wil je maandelijks de nieuwste blog automatisch in je mailbox ontvangen? Schrijf je dan hier in voor de nieuwsbrief. En kies zelf je welkomst cadeau!   Encaustic Art Deze maand een blog over een nieuwe hobby die ik sinds een paar weken heb ontdekt; bijenwas-tekeningen maken. Ook wel encaustic art genoemd. Half september startte Close2Nature een 30 Daagse met als onderwerp; Mijn Allergrootste Passie en de wereld. In het kader van; ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk wel dat ik het kan stapte ik nogal onbevangen de 30 Daagse in. Op dag 2 ging ik iedereen appen om de mooie tekeningen die toen waren ontstaan te laten zien. Ook nog met het idee; tsja dag 2 geen idee of ik de 30 dagen ga halen. Moeiteloos Maar wat bleek. Deze 30 Daagse bleek moeiteloos te volgen. Zelfs een half uurtje eerder opstaan voelde niet als een opoffering. En iedere dag, iedere tekening had weer een mooie boodschap of een inzicht. Wat een fijne reis. In het bijenwas-tekeningen maken komen een paar dingen bij elkaar; 1) Mooie kleurtjes 2) Het is supersimpel 3) Altijd een bijzonder resultaat 4) Uit je hoofd, in je gevoel Ogen Dicht Dus ook als je denkt dat je niet kan tekenen, zoals ik, dan kan je wel gewoon bijenwas-tekeningen maken. Ook is het fijn dat je het helemaal zelf kan invullen. Je kan bijvoorbeeld helemaal op intuïtie gaan. Met je ogen dicht kleuren pakken, maar je mag ook gewoon de kleuren gebruiken die je mooi vindt. De tekening is af als jij het af vindt. En dan komt het leukste; kijken wat je er in ziet. Karina van Close2Nature had daarvoor een mooie tool gegeven; geef je tekening 1 woord. Daarmee kom je gelijk tot een soort kern van de tekening en de boodschap die je er in kan zien. Meditatief Inmiddels is de 30 Daagse afgelopen, maar ben ik zelf lekker verder gegaan. Als mediatief momentje voor de dag van start gaat. Aandacht op afstand Ook zal de Aandacht op Afstand op Facebook vanaf de eerste maandag van november op basis van een bijenwastekening zijn, met het gegeven woord. Maar ook ruimte voor eigen interpretatie omdat iedereen ook weer iets anders ziet in dezelfde tekening. Net waar je oog op valt. Wil je meer weten? Kijk dan eens bij Close2Nature of Google op Encaustic Art. Wie weet waag je ook wel de stap om meer creativiteit in je leven te brengen. Vera van Os-Keijzer www.tensia.nl Tensia - Zorg voor Moeders P.s.; deze blog is geschreven vanuit mijn eigen enthousiaste ervaring met Close2Nature, ik krijg hier geen vergoeding voor :-) Wil je maandelijks de nieuwste blog automatisch in je mailbox ontvangen? Schrijf je dan hier in voor de nieuwsbrief. En kies zelf je welkomst cadeau! Ben je al ingeschreven voor de nieuwsbrief? Dankjewel dat je ervoor hebt gekozen om in verbinding te blijven ❤ Heb je interesse in 1 van de welkomst cadeaus laat me dat dan even weten, dan stuur ik je die als trouwe nieuwsbrieflezeres graag toe.  |
Categorie
Alles
|
RSS-feed